Give away? Oh, nee

Weet je nog, dat ik een tijdje geleden zo'n lekker trein- en logeerhaakwerkje begonnen was? Die haakte zo lekker weg, dat ik niet te stoppen was. Mijn omslagdoek was af en ik realiseerde me dat ik met lege handen in de trein zat. Tsja, daar kan ik gewoon niet zo goed mee omgaan.

Snel waren er een paar nieuwe bollen gekocht, van hetzelfde lieve zachtroze. Gewoon, omdat ik het zo mooi vond. En haken maar! Voor ik het wist, was de volgende omslagdoek een feit. Een tweelingzusje van nummer één.

Hoe fijn ik omslagdoeken ook vind, en al ben ik van mening dat je er nooit teveel hebt, dit ging me toch wat ver. Twee identieke omslagdoeken, daar kon ik niks mee. Tijd dus voor een give away!

Als ik advies nodig heb, dan wend ik me meestal tot mijn moeder. Ik legde haar mijn probleem voor: wat te doen met twee identieke omslagdoeken? Wist zij misschien iemand die ik er een plezier mee kon doen? Of zou ik hem gewoon op Facebook zetten, in afwachting van wie zou reageren?

Zulke vragen hoef je haar maar één keer te stellen; het antwoord was in no-time gevonden. Je raadt het al, moederlief zag hem wel zitten. Vooruit, ik moet zeggen dat ik het zelf altijd zo schattig vind staan als moeder en dochter eenzelfde iets dragen, en waarom zouden we daar nu te oud voor zijn? De give away was dus snel georganiseerd.

Betreur je dat jij nu de mogelijkheid niet hebt gehad kans te maken op zo'n lekkere omslagdoek? Wees niet getreurd, de volgende bolletjes zijn alweer in huis gehaald. De omslagdoekproductie gaat gewoon door. Hou Freubel Fair in de gaten! :)

Superservice

'Ja hoor, van mij mag je een nieuwe naaimachine voor je verjaardag', zo zei manlief op een avond. Ik spitste mijn oren, haalde de zin uit mijn geheugen terug en speelde hem in gedachten nog eens af, liet hem doordringen en kwam in actie. Zoiets hoef je mij geen twee keer te zeggen! Die naaimachine zou er zeker komen, liever vandaag dan morgen.

Iemand bekend bij Matson in Utrecht? Ik niet, tot voor kort. In de wetenschap dat manlief zelf er echt niet voor zou zorgen dat de naaimachine er zou komen, pakte ik mijn missie eigenhandig op. Tijdens een van mijn fietstochten door de stad was mijn oog al een keer gevallen op een heerlijke naaimachinewinkel. Mezelf kennend en realiserend dat ik mogelijke verleidingen moeilijk kan weerstaan, ben ik toen de winkel niet binnengestapt.

Op mijn eerstvolgende vrije middag sprong ik op de fiets op weg naar dé naaimachinewinkel, die Matson bleek te heten. Als een kind in een snoepwinkel dwaalde ik wat rond door de winkel, tot een vriendelijke jongeman me aansprak met de vraag of hij iets voor me kon betekenen. Dat kon hij zeker! Nog geen vijf minuten later was ik veel kennis én twee serieuze opties rijker. Ik besloot verstandig te zijn, erover na te denken en later terug te komen.

Thuisgekomen had ik al genoeg gedacht. Mijn voorkeur ging duidelijk naar één van de twee uit. Ik besloot hem op de site van Matson op te zoeken. Tot mijn schrik kostte de machine in de webwinkel 200 euro meer dan ik dacht op het kaartje in de winkel te hebben gezien!

In verwarring pakte ik mijn telefoon erbij en belde de winkel. 'Ja mevrouw, we hebben een speciale actie in de winkel. Als u uw oude naaimachine inlevert, krijgt u 200 euro korting op dit exemplaar.' 'Geldt dat ook voor simpele Singertjes?', was mijn vraag. 'Zeker! Als u wilt, kunnen we vanmiddag nog iemand sturen om de oude machine bij u te halen en de nieuwe te brengen.' In een paar minuten was de aankoop gedaan, en in een paar uur stond de nieuwe machine te stralen op mijn werktafel. Wat een service!