Een goed begin is het halve werk

Ja hoor, de kop is eraf! Aan het begin van het jaar schreef ik hoe ik overspoeld ben door bolletjes wol. Op onze bruiloft nam iedere gast een bolletje mee. Lief, dat absoluut, maar zelfs een creatieveling als ik wordt hier een beetje nerveus van. Iets van 'door de bomen het bos niet meer zien'...

Toch hebben al die bolletjes een soort emotionele waarde. Het feit dat ze samen een groot cadeau voor onze bruiloft vormden, maakt dat ik ze niet wil laten vervallen tot gebruik voor huis-, tuin- en keukendoeleinden als gewoon touw of draad. Deze bolletjes verdienen een goede bestemming!

Nog geen twee bolletjes zijn echter hetzelfde. Voor een beetje een kledingstuk, of zelfs een knuffel, heb je toch al snel meerdere bolletjes nodig. De enige mogelijkheid was te gaan voor een veelkleurig en veelvormig project. En ineens is het idee geboren: het moet een deken worden! Elke toer een ander kleurtje en een andere steek.

Het begin is gemaakt. Nu houd ik mijzelf maar voor dat een goed begin het halve werk is. Voor mijn gevoel ben ik dan al een heel eind op weg; het halve werk is immers al gedaan! Een blik op de vele manden met bolletjes wol doet mij beseffen dat ik mezelf voor de gek houd. Er is nog een lange weg te gaan, maar oh wat zal ik dan genieten van dit gróte bruiloftscadeau!

Culturele creatie

Misschien zitten wij wel bij de leukste kerk van heel Nederland! Nog nooit heb ik gehoord van een kerk waar een traditionele-kledingzondag georganiseerd werd, maar inderdaad, bij ons wel. Iedereen werd uitgedaagd op deze ene zondagmorgen te verschijnen in traditionele kleding van een land, je eigen land of een ander.

Toegegeven, wie heeft er in Nederland nog klederdracht in de kast hangen? Ik in elk geval niet. Daarom ben ik gegaan voor een traditionele outfit met een knipoog. Het tuniekje vol Hollandse tafereeltjes dat ik voor mijn vrijgezellenfeest had gekregen in het kader van onze rood-wit-blauwe bruiloft, bleek ineens erg goed van pas te komen.

Toen nog de outfit van manlief. Mannen en kleding, dat is nu eenmaal een lastigere combinatie dan vrouwen en kleding. Zelf was manlief van mening dat een Excelsior-voetbalshirtje prima door kon gaan voor traditionele kleding, maar nee, daar kon ik niet mee akkoord gaan. Tsja, dan moest ik zelf maar voor een alternatief zorgen.

De enorme lap stof die ik ooit uit Tanzania ontvangen heb, bood uitkomst. Al eerder had ik er een hele jurk uit kunnen halen, maar het leek wel het kruikje van de weduwe (Snap je die niet? Lees dan even dit :) ). Met gemak zou ik er nog een kledingstuk van kunnen maken. Met zijn Surinaamse roots zou het ook nog best passend ogen.

Met hulp van Google en wat improvisatiewerk is het gelukt. Een traditionele blouse uit Afrikaanse stof voor mijn Surinaamse man. De traditionele-kledingzondag brak aan en toen... was manlief ziek. Helaas! De blouse heeft een mooi plekje in de kledingkast gekregen.

Ikea-interesse

Arrogant wil ik zeker niet zijn, maar ik denk dat ik deze ene keer aan bijna niemands aandacht ontgaan ben! Voor ik het wist, waren alle schijnwerpers op mij gericht. Keer even met me mee terug naar de vreemde geschiedenis van de Ikea-interesse...

Op 16 september 2016 ben ik getrouwd met de leukste man van de wereld (ja helaas, die is dus al ingepikt). Dat deed ik in een zelfgemaakte jurk; dat kon natuurlijk niet anders. Waar ik al eerder schreef dat ik een grote liefde heb voor rood-met-witte-stipjes, wil ik dat nu een beetje corrigeren: om precies te zijn ben ik gek op alles met stipjes. Maar rood-met-witte-stipjes gaat zelfs mij wat ver voor een trouwjurk.

Al maanden voor ik ten huwelijk gevraagd werd, bracht ik een bezoekje aan de Ikea met mijn moeder. Natuurlijk loop ik altijd een extra rondje op de textielafdeling. En daar... mijn oog viel op de prachtige Sunrid-stof: een tule-achtige stof mét stippen, voor 99 cent per meter! Ik heb mijn moeder aan de hand meegetrokken, en ja hoor, zelfs zij kon erin meekomen dat ik alvast vijf meter wilde inslaan. Want stel dat het ooit uit het assortiment gehaald zou worden... En ja, hoewel ik niet ten huwelijk gevraagd was, leefde ik toch in de overtuiging dat dat óóit zou gaan gebeuren.

Na onze prachtige bruiloftsdag en alle positieve reactie op mijn jurk, had ik niks meer te verbergen. Graag wilde ik me tot de Ikea wenden om ze te hoogte te stellen van mijn verhaal. Ik zal wel ouderwets zijn, maar ik had toch verwacht dat ze nog met telefoon of e-mail werken daar. Maar nee, de keuze bleek te zijn tussen Facebook en Twitter. Dan maar Facebook. En blijkbaar, voor je het weet, ga je viral. 

Zo ben ik overtuigd geraakt van de kracht van sociale media. Nu Freubel Fair nog. Help je mee viral te gaan? :)

Slaap kindje slaap

Een zus in het buitenland is in meerdere opzichten niet niks. Natuurlijk - cliché - is het het meest vervelend om elkaar te missen op belangrijke momenten. We kunnen niet bij elkaar zijn op elkaars verjaardag of bij een diploma-uitreiking, of, nog specialer, de geboorte van een kindje. Reden te meer om PostNL én buitenlandse soortgenoten regelmatig aan het werk te zetten.

Dat brengt me gelijk bij een tweede frustratie van een zus in het buitenland. Al eerder schreef ik over het falen van PostNL en buitenlandse broeders. Mijn handgemaakte rok als cadeau voor haar verjaardag is nooit aangekomen. Toch waagde ik het er met de geboorte van mijn nieuwe neefje op PostNL weer aan het werk te zetten met een zelfgemaakt pakketje.

Maar huh? Je had toch al een geboorteslinger gegeven, die veilig en wel is aangekomen? Inderdaad, die ging met de privétransportdienst van mijn ouders, en dat verloopt altijd vlekkeloos. Maar omdat die pas een maand na geboorte bij mijn zus zouden zijn, dacht ik dat de post sneller zou zijn om alvast een klein cadeautje vooruit te sturen. Inderdaad, het tegendeel bleek waar. Maar wonder boven wonder, na al diep gefrustreerd geraakt te zijn over een vermoeden van verdwijning van mijn pakketje, kwam het pakketje 2 maanden na geboorte aan bij mijn zus!

Naast hagelslag en stroopwafels blijkt dit pakketje ook te voorzien in een gemis voor haar als Nederlandse in het buitenland. Hoewel men in Israël, passend bij het enorme geboortecijfer, een ongekend groot aanbod heeft voor allerhande babyspullen en kinderzaken, blijken slaapzakjes nergens te koop. Een handgemaakt exemplaar voor de kleine Yinon was dus zeker welkom, en zie hoe schattig het hem bovendien staat. Dubbel blij dat PostNL en verwanten toch hun werk hebben gedaan!