Mijn vakantie deze zomer was kort, maar krachtig. Een weekje is toch wat aan de minimale kant, maar het creatieve gehalte was van dusdanige aard dat het voor enkele weken aangezien zou kunnen worden. Manlief en ik waren van mening dat een zomer eigenlijk niet zonder een buitenlandse uitstap kan, dus stapten wij in de auto naar Polen.
Twee personen, één auto. Wat een luxe. Als ik terugdenk aan de vele vakanties die ik als kind met paps en mams doorbracht, komt ook snel het strenge inpakbeleid van mijn vader me voor de geest. Vijf personen, één auto. Het aangereikte tasje was de absolute max, meer mocht er niet mee.
Twee personen, één auto. Ik nam het ervan. Mijn naaimachine werd ingeladen, net als mijn doos met klosjes garen, ritsen, scharen, een rol patroonpapier, een stapel stofjes, het hele arsenaal. Aangekomen in Polen werd alles vrolijk uitgeladen. Snel verkende ik ons verblijf... en helaas, er was geen grote tafel.
Gedurende de vakantieweek heb ik me het minitafeltje in de keuken toegeëigend. Jeffrey had immers ook al het nodige voor zichzelf: de bank, het bed, en de lekkerste stoel. Het tafeltje was, op z'n zachtst gezegd, wat aan de kleine kant, maar dat mocht de pret niet drukken. De plannen voor volgend jaar zomer worden stiekem alweer gemaakt.
